Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

15

& fpacfami Ruuöfmu

„Schätzli", het der Emil zue synere junge
Frau gsait, „jetz sötte mer halt doch 's Schorsch-
Göttis emol iilade; 's wär so langsam Zyt". —
„Oletz, Mathiis!" het 's Luwisli gsüfzget, „de
hesch jo recht; i ha scho lang dra denkt. Weisch,
der Schorsch-Götti hätt i jo gern do, aber d'Anne-
Bas!" — Der Emil het grad eso denkt. „Jo, wenn
d'Marie-Gotti no lebti", het er gsait, derno wär
e mänggs änderst, für der Schorsch-Götti un für

uns

Der müent nämlich wüsse: d'Anne-Bas isch
im Schorsch-Götti sy zweiti Frau gsi un derzue
ne Bsunderi. Si het mängg Johr z'Basel by-n-ere

zuegriffe, un der Anne-Bas will i emol zeige,
wie me e rechte Herdöpfelsalat macht!" —
„Denksch no an sellemols, wo mir zuem Nachtesse
dort gsi sin?" het der Emil glacht. — „Sei
still, un denk an my Mage", het 's Luwisli gsait.

Es isch nämlich eso gsi: D' Bas het e paar
papierdünni Schübe Ufschnitt higstellt, un e
Schüßle voll Grumbiresalat, wo gsi isch wie
d'Bas selber: chalti Mögge in ere Essigbrüeihe.
Im Luwisli isch's schlecht worde, un es het alles
wieder müesse vo «sich gee.

So isch also dä Bsuech cho. Im Götti isch
's Luwis um der Hals gfalle un het em e Schmutz

5 .

Kartoffelblüte bei Zienken

Aufnahme: F. W.

noble Herschaft dient gha als Zimmermaidli, un
all ander Wort by-n-ere isch gsi: ,,d' Frau Merian
het's eso gmacht" un ,,d' Frau Merian het das
un seil gsait".

Un in sellere arme Zyt, wu d' Schwyzer
z'Lörech im Vögeli für e paar Santim 's feinst
Mittagesse kriegt hän, het d'Anne-Bas no e paar
tausig Fränkli z'Basel uf der Bank gha. Aber si
isch druf ghockt wie der Teufel uf'ere arme Seel.
„Was mii isch, isch mii!" het si gsait.

Aber sust isch si im Schorsch-Götti e rechti
Frau gsi, wenn er gmacht het, was si het welle,
un verliebt isch si au gsi, wie-ne Jungi. Un ihm
isch der Friede über alles gange; drum het er
denkt: „Miintwege, Anne, do hesch du d'Hose;
leg si a, wenn's der derno wöhler isch".

Also, 's Luwis het uf der ander Sunntig e
Schünkli abgchocht, un der Emil het 's Göttis
zuem Nachtesse iiglade. Wie's eso der Bruuch isch
im Markgräflerland, het 's Luwis e guete Herdöpfelsalat
gmacht un derzue ne Platte voll
Schunkeschnitz ufgschnitte, wo öbbis dra gsi isch.
„So, jetz cha der Götti au emol wieder herzhaft

gee. „O lätz!" het der Emil im Stille gsait; er
het gwüßt: jetz isch by der Bas Füür im Dach.
Also het er d'Bas um d'Taille gno un het ere
ein ufbrennt und het si derbii e weng gchützlet
unterem Arm. D' Bas het gmaint, das gschäch
alles us Liebi.

„Wart du!" het si verlege glacht, un im Luwis
sy Schmutz isch vergesse gsi.

Die jungi Frau het jetz uftischt, un der Emil
het iigschenkt. D' Anne-Bas het iibrennt wie-ne
Dröscher; aber si het kai Wörtli gsait. Im Götti
het's gschmeckt wie nummen aim, un er het im
Luwis halt müesse e Kumpliment mache. „Loos,
Fraueli, do hesch aber e feine Herdöpfelsalat
gmacht, grad wie my Muetter selig. Un dä
Schunke isch so weich un saftig!" — „Weisch,
Götti", het do der Emil gsait, „my Frau chocht
halt mit Liebi!"

Do het d' Anne-Bas d'Gable ane gleit un het
der Götti ganz streng agluegt: „Gell, Pape" — si
het halt no der Basler Mode „Pape" zue-n-em
gsait — „gell, Pape, myner isch amel au guet!" —
Do het ere der Schorsch-Götti gschwind d'Hand