Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

11

Hobelspähne

Von Paula Hollenweger

D' Wälder, das sin selli Lüt uffem Wald; es
sin flissigi, friedlich! un singfreudigi Mensche.
Sie henn's nit liicht, denn dr Wald, wu sie
schaffe un ihre Verdienst hole, isch an de felsige
Häng, un ihri Matte an dene heiße Halde,
wu's Maije kei Pläsier meh isch. D' Acker
sin steinig un in Chörb wird der Grund mengg-
mol obedra drait, wus abegschwemmt het bim
starke Gwitterrege un bi der Schneeschmelzi.
Aber bim Schaffe schaffe si un bim Fiere, fiere
si, d'Wälder. Un sellimols, wu si amel uf Mülle

g'fahre gsi und het scho im Tal hinte pfiffe. Do
isch aber der Hansjoberk wüetig worde uf das
Bähnli un het gsait: „Jetz lauf i z'leid vu Hand
heim!", het sy Sack mit-em Säuli ufe Buckel gnu
un isch zuegloffe, aber in synere Wuet nit wie ne
Wälder, nei, wie ne Hotzewälder, denn selli sin
de Wälder im Laufe no über! —

m

Der Karl-Frieder isch unz'friede gsi. Dorum
goht er im „Ochse" zue un will e Vierteli trinke.
Das sei guet für alles, het er gmeint, un die

un Staufe ufs Amt hen müesse, oder uf der Märt,
sin si menggmol sechs Stund Wegs dörthi z'laufe
chu, um das z'erledige, was ihne deheim nit mögli
gsi isch. No isch's ihne emol nit uf e Tag achu,
denn nonem G'schäft het me ne Stärkig nötig
gha un suferi Wirtshüser un netti Wirtstöchterli
hen ein menggmol cheibisch lang ufz'halte gwüßt.

So isch der Hansjoberk au emol use chu ins
Städtli un het e Säuli ig'handlet. Es isch nit
's erschtmol gsi un er het agnu, au nit 's letscht-
mol; aber bis jetz het er syni Säuli amel meng-
mol ufern Buckel heimtrage müesse, wenn's ihm
nit zuefällig einer e Stuck wit ufern Wage mitgnu
het. Aber diesmol isch's anderscht gsi — het er
g'meint —. Es isch nämli jetz e Bähnli e Stuck
wit g'fahre, un me chönn's jo au emol probiere,
wie das tuet ime sone Dings, het er g'meint.
's Trübelwirts Vreneli het gsait, es wär jetz Zyt
zuem goh, sunscht fahr's em ab, 's neu Bähnli.
's werd warte, bis er chäm, het do der Hansjoberk
bruttlet, denn vume guete Gläsli Markgräfler sich
z'trenne, fallt menggmol nit grad liicht. Schließli
isch er doch gange un natürli: 's Zügli isch ab-

glichi Meinig het au der Dokter gha, wu scho am
runde Tisch g'sesse isch. Die zwei hen sich scho -
ab un zue do g'seh.

Si G'schäft gieng nit, het der4 Karl-Frieder gseit,
wu ihn der Dokter g'frogt het, wurum er denn
eso ne mißmuetig Gsicht mach.

Syni Geiße gäbe doch Milch un syni Hüehner
täte doch ordli Eier lege, het der Dokter gsait,
was er denn no mehr well.

Das sei scho alles recht, het der Karl-Frieder
gmeint, un het sich g'chratzt hinter de Ohre, aber
ihm fehl 's Geld. Sy Nebeberuef gieng nit! Das
sei scho der ganz Summer eso. All tät ihm einer
ins Handwerk pfusche. —

„Was isch denn Euer Nebeberuef?" het er ihn
g'frogt, un het mitleidig über d'Brille g'luegt.
„Vielliecht cha ich öbbis für Euch tue!"

„He, im Nebeberuef bini Totegräber!" het der
Karl-Frieder gsait, un über sy Gsicht isch e ganz
verschmitzt Lache gange. „Un luege Si, es isch
eso: amel, wenn i denk, i hätt ein zuem vergrabe,
pfuscht en mir der Dokter wieder gsund vor der
Nase weg, un i ha 's Noluege!" —