Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

13

Wie der Herr Vikari an d' Hoehzit gange isch

Z'Räbmässerhuuse hämmer emol e Vikari gha,
vo däm will i ech jetz emol e Gschichtli verzelle.
Wie-n-er gheiße het, sag i nit, vo wäge der geistliche
Reputation, un Räbmässerhuuse heißt das
Dorf eigetlich au nit; aber es chönnt eso heiße,
un seil mag ech gnueg sii. D'Hauptsach isch:
d'Gschicht isch wohr, so gwiß i Hans heiß.

Salle Vikari also isch e Prachtsvikari gsi, gwiß
der beseht un schönscht im ganze badische Ländli.
Mi Babett-Bäsli b'haupt'et's wenigstens — 's
nehmt en wäger gärn, wenn er's wott — aber au
der Karli-Frieder het's gsait, un sälle isch Rot-
schriiber un au suscht unfehlbar, also stimmt's.
Das heißt: Säll vo der Schönheit het er nit gsait,
dort isch er numme sachverständig bi Chalbele,
Säuli un Maidli zwüsche fufzäh un fufzig.

Um wieder uf der Vikari z'cho: Wenn er
ammel prediget het, so isch d'Chilche ganz bsetzt
gsi, un das nit numme uf de Maidli-Bänk. Säll
wer jo witters nit verwunderlich gsi; denn für
Maidli im hürotsfähige Alter sin so Vikarspredige
— wenn der Vikari ledig isch, natürli — die
reinste geistliche Ärbeeri. Aber wie gsait: Au
Manne un Fraue, also Lütt ohni uniigstandeni
Hintergedanke, hän d'Chilche gfüllt un hän glost.
Un der Karli-Frieder, der Rotschriiber, het rächt
gha — jede Rotschriiber het allewiil rächt, müent
er wüsse, un der Karli-Frieder sowieso — wo-n-
er am erschte Sunntig, wo der Vikari prediget
het, gsait het: „Dä b'haltemer nit lang, dä prediget
z'guet". Un wie isch's gange? Chuum e Johr
hämmeren gha, no hän si en in d'Stadt do, in e
noble Kurort, won-er het mieße die erholigs-
bedürftige Heere un Dame geistlich kuriere.
Un uns Buure hän si en andere gschickt, im
Schwätze-n-a ischs wäger no e halbe Preuß gsi;
aber nu, i will nüt wyters sage; er goht aü wieder
, wenn's Gotts Will isch.

Aber vo unsem Vikari, vo däm, wo das
Gschichtli handlet, vo däm verzellt me no allewiil
lutter Liebs un Guets z'Räbmässerhuuse. Un
het er sälli Zit, won-er bynis gsi isch, scho as e
chaibetüchtig Pfärerli gulte, so isch er jetz, wo
mer en nümmi hän, in der Erinnerig 's reinscht
Ängeli worde, un 's soll my wunder neh, wenri-em
nit in der Zwüschezyt Fägge gwachse sin. Vo
syne Predige verzellt me no, vo sym lüttseelige
Wäse un vo weiß der Heer was allem, un au do
dervo, wo-n-er emol an e Hochzyt greist isch.
Sali G hichtli haig en erseht rächt populär
gmacht, het der Herr Lehrer gsait, well er de
Lütte e weng öbbis z'lache geh haig. I weiß jo
nit rächt, was populär bedüttet, 's isch wäger
ladinisch, un die einzigi Främdsproch, wo-n-i
e weng cha, isch hochdütsch.

Also die Sach isch so gsi: Der Herr Vikari het
e Schweschter gha, im Hanauerland unte glaub i,
un die het welle Hochzyt mache. Un well si jo
in ihrem Brueder gwissermaße 's wandelnde
Wort Gottes in der Familie gha het, so het sy im
Vikari gschriebe, un het en zue der Hochzyt
iiglade. „August", het sy gschriebe, „kumm ra

un gib is zamme". Nu, im Vikari isch's natürli
rächt gsi. Er het sy higsetzt un het an der Herr
Dekan e Urlaubsgsuech gschriebe, un schön het
er gschriebe, chani ech sage, i ha's sälber gseh.
Er het nämlig au schön schriibe chönne, trotzdem
er Pfarrer gschtudiert het. 's goht e Rung, se
chunnt e Brief vum Herr Dekan, das Gsuech syg
gnehmiget, un die Sach isch rächt gsi.

Der erseht Urlaubsdag chunnt, un der Herr
Vikari isch früeih byzytte ufgschtande un het's

Us ftm graue 3Iebelcbratte
ftreut- i>r £erbjt uff allt Watte
ftm £erbftjttlofe wy
Un ftf)o trurc £)alm un €td)c
ob öem £et> un £oi)e$etd)e,
un Dt ©ummec paeft e ©ruus.

Sur ö^Zatur gobt Iii* e Cblage,
füll tmet's m tm miDre fage,
öaß es bal juem fterbe gol)f.
Un ft frebe un fi färbe
ftd) c präd)tig ©n>ani) juem ©terbe,
goföegeel un brun un rot.

©ummer, au i>r fd)önftc 'Xofe
bringt Da^ 55lüemlt ^erbftjttlofe
bantmmeber Dr SoDeegruc^
Un Do bilft fei mt, fei Ablage,
D^crbffjttlofe logt Dr fagc,
Dag au D^ofe fterbe mueß.

IBolfrbcrger

Küfferli packt. E schön wyß Sunndighäm het
er drii do, der besser Gehrock, sy Pfarrerchutte
un das Drielmänteli, wo vorne an der Hals ghört,
un au der Streel het er iipackt. Er het nämlig
schöni bruni Locke gha, do isch er e weng stolz
gsi druf un isch allewiil ohni Huet umme gloffe.
's het niemes nüt gfunde derbii, numme my
Nochber, e christliche Ma, aber weng e Nickeli,
het amel gsait: „Dort, by sälle Locke, luegt
d'Eitelkeit alles Irdischen use. Sy sin halt doch
nümme rächt gläubig, unsi Pfarrer, nit emol meh
e Huet hän sy uffem Chopf".

I find die Meinig jo e weng übertriebe; aber uf
jede Fall, wo der Herr Vikari mit sym. Küfferli
im Bahnhof zuegwandlet isch, het er kai Huet
uffem Chopf gha, un das isch d'Ursach gsi zue
dene ganze Verwicklige, wo's geh het, das un
d'Elis-Gotte, un i mein fascht, der Nochber het
doch e weng rächt, wenn er meint, der Deufel