Freiburger historische Bestände - digital

14

Die Markgrafschaft

chönn au in schöne Vikarilocke stäcke. Aber der-
no wär er jo au in der Elis-Gotte gstäckt, un das
möcht i lieber nit bhaupte, ämmel nit, wenn si's
hört, 's isch nämlig e rächt Resoluti, sali, un
Gnad dem, wonere in d'Finger grotet. Un der
Herr Vikari isch ere dry grote, un das isch sy
Unglück gsi.

Woner nämlig sy Fahrcharte gehäuft gha het
un grad zuem Bahnhof us goht, wer chunnt der-
här? D' Elis-Gotte. Umchehre het er nümme
chönne — er hätt's jo gärn do — un so isch er
halt mit Muet un Gottvertraue gar zue der Tür
us un het dänkt: „Jetz git's Generalinspektion".
Un 's isch au glii losgange.

„He grüeß Gott, Herr Vikari, wo ane, wo ane?"
sait si, un fixiert en vo Chopf bis z'Fueß.

Un der Vikari, well er sy gehennt het, het ere
gly alles vorhättet: Won-er ane will, zue was für
ere Glägeheit, wär alles derzue chunnt, wie lang
er Urlaub het un das un sali. Aber d'Elis-Gotte
het einewäg no gnueg z'frögle gha, un der-
wiilscht het sy an em ummepützlet, do e Stäubli
un dort e Fisserli. „'s isch doch e Chrütz mit dene
Mannslütt", sait sy, „sy gän halt nie Sorg zue
ihrem Plunder, un d'Krawatt isch au liederlech
bunde". Un scho bindet sy em mit flinke Fingere
der Schlips, daß me hätt meine chönne, sy mieeh's
ihrem Ma jede Morge, un sy het doch gar e kein
gha.

Aber uf eimol luegt sy der Vikari groß a: „Jä,
Herr Vikari, wo hän Sy denn Ihre Huet?"

„He, deheim am Räche hängt er".

„He aber nai, das goht doch nit! Dänke Sy doch
au, sone wytti Reis, un ohni Huet! Un au no e
Pfarrer! Überhaupt: das isch doch kai Art un
kai Gattig, wie Sy allewiil umenanderlaufe,
wien-e Handwärksbursch oder e Zigiiner, so ohni
Huet. Un Sy hän doch so e schöne, wüsse Sy, dä
schwarz mit-em breite Rand, dä stoht-ene doch
so guet!"

Un das sait sy mit-eme sone raffinierte Augen-
ufschlag, daß d'Eva no us der alte Jumpfere use-
gluegt het. Un wänn si no drißig Johr jünger gsi
wer, miseel, 's wer im Vikari uding schwüel
worde unterem Brusttuech.

So isch er numme unsicher, chratzt hinterem
Ohr un sait: „Jä, meine Sy, Jumpfer Elis, mueß
i würkli e Huet ha?"

„He aber gwis, es goht gar nit änderst".

Der Vikari luegt uf d'Uhr. „Wenn i e Rad hätt,
chönnt's no länge". Er luegt um sich. Do stoht
sone alte Goppel an der Bahnhofmuure.

Un ohni no ei Wörtli z'sage, stellt er 's Küfferli
ab, packt 's Rad, gumpt druf un fahrt dervo. Der
Sattel isch em viel z'nieder gsi, un er isch mit
syne lange Beine druf ghockt wiene Äff im Frack.
Der Elis-Gotte aber isch grad d'Luft ewäg bliebe,
so schnäll isch's gange.

Aber chuum isch der Vikari e Stuck wyt vom
Bahnhof ewäg gsi, chunnt der dick Mayer-Metzger
zue der Bahnhoftür use. Däm het nämlig
das Rad ghört, un er het numme welle luege, öb
das Chalb scho do isch, won-er im Wiesedahl
hinte gehäuft gha het. Un wien-er no mit em

Iisebähnler laferet, sieht er zuefellig, daß dusse
ain sy Velo nimmt un dermit furtchläpperet. Un
well er none halbe Rusch gha het vo geschtert
z'Obe här, het er der Vikari nit gehännt.

„Dunderwätter, my Rad!", brüelt er, loßt der
Iisebähnler stoh un stolperet d'Stapflen ab, so
schnell em's syni churze, chrumme Bai, sy dicke
Buuch un sy Sarras erlaubt hän, un nütt as im
Vikari no.

„Hebet en, hebet en!", brüelt er wiene Muni.

D' Elis-Gotte merkt glii, was lands, un rüeft:
„He nai, Mayer, es isch jo der Herr Vikari!" Aber
der Mayer hört un sieht nüt meh in syner Uf-
regig un rennt wyter. Do setzt sich d'Elis-Gotte
au in Trab, hinterem Mayer här.

Vorus der Vikari, stramplet wie bsässe, hinterem
drii der Mayer-Metzger un brüelt allewiil:
„Hebet en, hebet en!", un z'hinderscht d'Elis-
Gotte mit-em Rägeschirm un brüelt: „Mayer,
Mayer!" 's mueß schön gsi sy. Uf jede Fall sin
d'Lütt zämme glaufe un hän Muul un Nase uf-
gspert, un d'Bahnhofwirti — 's isch e weng e
Gschupfti, sälli — het scho brüelt: „Herr Jere
Gott, 's isch wäger ain umbrocht worde!"

Zuem Glück het aber d'Elis-Gotte 's Renne
gwunne un het der Mayer am Dschobe ver-
wütscht un zuem Stoh brocht.

„Es isch jo der Vikari, Mayer, er holt jo nume
sy schwarze Huet mit em breite Rand!"

„Wär isch's? Was holt er?", sait der Mayer uri
luegt sy a wie-ne gstochene Bock.

Nu, d'Elis-Gotte hetrs em expliziert, un schließlich
hett er's au begriffe, wenn's au lang gange
isch. Aber bruttlet het er einewäg no: „Dä Dübel
hätt si Huet au glii mitneh chöne, no bruchti er
keini främdi Reder z'chrampfe. Isch das au e Art
für" e Pfarrer? Un in's Wirtshuus goht er au
nie!"

D' Elis-Gotte het no viel z'schwätze gha, bis er
ruehig gsi isch; aber schließli isch er zahm gsi
wiene Schöfli.

Mittlerwiilscht isch unse Vikari in der Pfarrhof
abe gsaust. Er gumpt vom Rad, stellt's an d'Wand,
macht d'Huustür uf un längt sy Huet. Un uf un
furt isch er wieder. Daß or im Pfarrer vo Bärg-
lige siin verwütscht het, wo grad e Visite gmacht
het im Pfarrhuus, het er nit gmerkt. Zuem Glück
het en d'Pfarrmagd gseh gha un het's im Pfarrer
gsait, un dä het sym Kolleg d rno im Vikari sy
Huet glehnt zuem Heimgoh.

Unse Vikari aber isch wieder im Bahnhof zue-
gfahre wie verruckt, un 's isch nummen e Wunder
, daß kai Huehn un kai Chind un kai aldi
Großmueder uf der Strecki blieben isch. Wiener
aber by der Chinderschuel um der Ecke umme
chläpperet, fahrt grad der Zug ii. Mit doppletem
Iifer fangt der Vikari a z'strample; aber uf eimol
macht's pfiii! un d'Luft isch dus!

„Millionedunderwätter!", sait der Vikari un
gumpt drab. Unse Herrgott wird em's verzeihe,
daß er gfluecht het. Aber by some Bäch hätt en
Angel gfluecht, un e Vikari isch doch no lang
kein. Jetz mueß er halt sy Rad schürge.

D' Elis-Gotte het en gseh cho; aber uf eimol
fallt's ere ii: „Herr Jesis Gott, i ha jo no kei