Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

15

Im Teig / Von Karl Berner

Im e nette Städtli het e Notar gwohnt. Er isch
no jung gsi, und Bäckli het er gha wie ne
Rümmechrüsliger Öpfel. Aber er isch arg schüüch
gsi und d'Maidli hen welleweg denkt, er chäm
nit zuem Hürote. Un 's hätt en doch jedi gno.

50 ne Frau Notar isch halt doch öbbis anders
as so ne Bürene, wo si allewyl schinden un
ploge mueß. Un wemme Frau Notar isch, so
bruucht men au die altmodische Tracht nümme
un cha si französisch trage. Im Müller sy Tochter
un im Holzhändler syni hen die alti Tracht
scho lang nümmen agleit. Si hen in der welsche
Schwyz Französisch glehrt, un sider hen si nüt
meh vo der Tracht wüsse welle. Uf eimol het
me 's Müllers Röseli wieder mit de lange Zöpf
gseh un mit der Huben uf em Chopf, wie si
d' Großmuetter scho trait het. Un wüsseter
worum? Der Notar het als mit em Dokter un
mit em Mattlibeck Skat gspielt, un do het er
emol gsait, e Schwarzwaldmaidli, wo nit in der
Tracht gang, gfall em grad so wenig wie ne
dütsche Gschäftsmann, wo an syni Chunde Brief
schick mit welsche Brocke drin. Un wil der
Dokter überall umecho isch un bym Mattlibeck
alli Lüt 's Brot gholt hen, so isch's bal uscho,
was der Notar gsait het. Un wo er derno
's Müllers Röseli in der Tracht gseh het, isch's
em wohl gsi wie ime Chünggelihas unter de
Chrutchöpf. Aber 's isch em im Schlof nit igfalle,
aß er schuld dra gsi isch, aß us em Röseli wieder
e Schwarzwaldmaidli worden isch.

's isch em guet gstande, im Röseli, seil isch
wohr. Zöpf het's gha, 's hätt si zweimol um der
Notar ummewickle chönne, un 's isch gwachse
gsi wie im Förster syni Edeltanne.

Der Mattlibeck, wo im Röseli Götti gsi isch,
het friili öbbis gmerkt, un wo si wieder emol
bym Skat ghockt sin, het er agfange z'stichle.
Do isch er aber letz acho! „Stecken Sie Ihre Nase
in den Teig, statt in anderer Leute Angelegenheiten
", het der Notar zue-nem gsait. 's het en
doch gnicklet, der Mattlibeck. Wart, het er denkt,
das will i der heimzahle, 's isch e Schlitzohrige
gsi, der Mattlibeck, aber e guete Kerli.

Der Mattlibeck hätt 's Röseli un der Notar
gern z'sämmebrocht. Aber bym Notar isch er
halt an der Letz cho. Er het si friili nüt merke
lo, un si hen ihre Skat fertig gmacht. Aber was
der Mattlibeck gsait het, isch im Notar doch im
Chopf umegange. Er het's Röseli gern gha. Wo
er heimcho isch, het en die alti Frau Stümpli
dreimol froge müesse, öb er en Eierinanke zuem
Tee well oder e Stuck vo sellem Hamme, wo no
im Chuchichänsterli gsi isch. D' Frau Stümpli
isch e Witfrau gsi; si het im obere Stock drei
Zimmer gha, un dort het der Notar gwohnt. Sy
Amtsstube het er im Städtli obe gha. Aber er
isch als gern hinten ume gange, im Bach no uf
eme schmale Fueßweg, un emol isch em der
Mattlibeck begegnet un het schlitzohrig glacht
un gsait: „He lueg au, der Herr Notar! Wenn

51 öbbe in der Mühli mahle lo?" Der Notar isch
rot worde wie ne Chrebs! 's isch öbbis dra gsi.

Im Bach no isch der Fueßweg gange, un ehne
dra isch im Müller sy Grasgarte gsi. Aber aß
dort grad e Steg über der Bach gangen isch, für
seil het der Notar nüt chönne.

Item, emol isch er au vorbei, un do het's
Röseli grad im Grasgarte Wösch ufghängt. Der
Notar zieht der Huet ab; aber das Dunders-
maidli lacht un rüeft: „Wenn Si mer nit helfe
Wösch uf hänge, Herr Notar?" Was het er mache
welle? Er isch halt dure gange. Friili — 's isch
em grad so z'muet gsi, wie wenn er zuem Zahnarzt
gieng und müeßt si drei Zähn usrysse lo.
Er isch halt so arg schüüch gsi, wüsseter. „Isch
my Wösch nit schlohwyß?" frogt en 's Röseli.
's Röseli het d'Ärmel ufegmacht gha, aß es besser
het hantiere chönne, un der Notar het numme
im Röseli syni wyßen Ärm agluegt. Aber wil er
doch öbbis het sage müesse, het er gsait: „In der
Tat, sie ist weiß wie frisch gefallener Schnee",
's Röseli het e bitzeli gsüfzget un het gsait:
„I wott, 's wär scho so wyt!" Un jetz het se si
usegstellt, aß 's Röseli der junge Wirti uf em
Feldberg — 's isch e Bäsli gsi — versproche het,
's well im nächste Winter ufecho un in der Wirtschaft
ushelfe. Dort laufe jo hüttigstags im Winter
die fremde Gäst ufern Schnee umenannder
wie d'Omeise ufeme Omeisehufe. Wo der Notar
das hört, isch er uftaut. Er isch selber so ne
Brettlihupfer gsi, un 's Röseli het's au chönne.
's het au das im Waadtland glehrt, nit numme
Französisch.

Aber 's isch no lang gange, bis es gschneit het.
's Röseli het no e paarmol Wösch ufghängt, un
's isch als grad gsi, wie wenn's der Notar
gschmeckt hätt. Aber d'Zyt isch cho, wo im Grasgarte
d'Blätter vo de Pflumebäum gfalle sin un
au vo der Baröllelilandere am Müller syner
Schüüre. Un d' Lüt hen si gwunderet, aß der
Herr Notar jetz ufern Trottwar dur d'Hauptstroß
gangen isch, wenn er uf d'Amtsstube het welle.
Un wo en der Mattlibeck emol ufzoge het des-
wege, het der Notar gmeint, der Fueßweg seig
jetz z'dreckig.

Zwische Wiehnächt un Neujohr het's uf eimol
e ghörige Schnee higleit. Un uf eimol isch kei
Notar meh do gsi. Me het nit gwüßt, wo er hi
isch. Aber uf em Feldberg het me als zwei wyßi
Butzimummel gseh; si sin allewyl byenander gsi,
aber si hen si gern e wenig absyts ghalte. Un
emol hen se si fest anenander ghebt, 's Röseli
un der Notar, un do hätt me grad meine chönne,
's sei numme no ei Butzimummel. E Grapp het's
gseh, wo grad verbeigflogen isch.

Um eimol, am Altjohrobe, isch der Notar wieder
agruckt. Un gar nümme schüüch isch er gsi.
Er isch sunst e solide Her gsi, der Herr Notar,
aber am Altjohrobe isch er mit em Dokter un
mit em Förster im Schneck gsesse un het stramm
becheret. Un alles het er zahlt: Wyße, Rote, un
z'letzt Schampis. Aber zwischen iine het er syne
zwee Spezel liisli öbbis ins Ohr gsait. Do hen
beidi der Notar um der Hals gno; si hen d'Gläser
in d'Höchi ghebt un gsunge: „Sah ein Knab ein