Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

11

Wie der Fritz zue zwee Schmütz cho isch / j<u Pr e u s c h - M ü 11 e r

Der Fritz isch dehaim gsi in aim vo seile
Dörfli, wo der Xaver vom Blaue Noehber zuenene
gsait het. Sy Vadder isch e chlaine Buur gsi. Der
Fritz aber het nit welle Buur werde, ihm isch e
Handwerch im Chopf gsteckt. „E Sattler will i
gee", het er gsait, woner us der Schuel cho isch.

Zue neme rechte Lehrbueb ghört aber au e
recht Plunder. In syne alte, verwachsene Hose
un Tschöbli het er zue kaim Maister chönne. „Se
muesch der's halt zerscht verdiene", het der
Vadder gsait.

Der Fritz het e hell Chöpfli gha un het glii
Root gwüßt. Er het z'Schopfe ne Gotti gha, wo
Näjere gsi isch. Dere het er churzerhand gschrie-
be, öb si em nit chönnt e Plätzli usfindig mache.
So isch er ebe uf Schöpfe gange als Melcher. Mit
fufzeh Jahr! Isch er nit e Kerli gsi?

Wenn er Fiirobe gha het, isch er als zue der
Gotti gange und isch wohl glitte gsi. Werne
enander mag, duet men enander au gern e Gf alle.
So het emol d'Gotti gsait: „Fritz, morn z'Obe
chönntsch mit de Lehrmaidli uf Gündehuuse go
Arbet abliefere. Si traue nit elai an der Chäppeli-
matt verbei, wyl's dort menggmol nit ghüür sy
soll".

Do het der Fritz der Brustchaste usegstreckt
un gsait: „Älleh hopp, das machemer. Ich bi kai
so Förchtibutz". Un morndrigs sin si mitenander
uf Gündehuuse.

„Chasch do usse warte, mer chömme glii wieder
", het's Emma gsait. Das het der Fritz nit grad
schön dunkt, as en die Zwoo in dere Chälti uf
der Stroß stoh lo hän; er het ordli gütterlet, wenn
als der Wind wieder um d'Ecke pfiffe het.

Wo ner also mit de Händ in de Hosesäck uf
der hert gfrorene Stroß hi un her trämpelet,
chömme zwei Päärli anem verbei. Alli vier hän
enander iighängt gha un hän so enander warm
gee. „So chönnte mir's doch au mache", het er
denkt.

Endlich sin die Maidli use cho un der Fritz het
gsait: „So, jetz nüt as ab im Galopp, as mer
warm werde" un het, mir nüt dir nüt, by alle
boode iighängt. Die hän en aber numme usglacht,
un 's Kätterli het gsait: „Wart du, bis den emol
troche bisch hinter den Ohre, vor de mit eme
Maidli wit per Arm goh"! Do het sich der Fritz
halt arg gschämt, denn er het jo gar nüt derbii
denkt gha; er het sich numme welle wärme.
Demo aber het er e Wuet kriegt un denkt:
„Wartet, das zahl i euch scho haim".

So isch er denn hinterne her zottlet. Die Maidli
hän gschwätzt un gchitteret un enander warm
gee. Mittlerwiile isch der Mond ufe cho un het do
un dort Schatte uf d'Stroß gworfe. Uf aimol
macht der Fritz hinten anene: „Hm — km". —
„Hesch e Chrott im Hals?", het 's Emma gföpplet. ♦
— „Nai, aber dort an der Chäppelimatt chunnt
öbbis", het er gsait.

Zwoo Gstalte sin vo Schöpfe her cho, e ganz
grooßi, schwarzi, un e chlaini, wiißi. Die grooßi

isch bal dick, bal dünn gsi un het mordsmäßig
polteret uf dere herte Stroß. Die chlaini isch liisli
nöcher cho un allbot sin uf beide Syte Schleier
use gflatteret.

Jetz aber hättet er solle die Maidli seh. „Fritz,
chumm, chumm füehr is", hän si bettlet. „Nai,
laufet jetz nummen elai, oder suechet ain, wo
troche isch hinter den Ohre". — „Mer hän.aber
doch so Angst!" — „Ich nit", het der Fritz be-

Uffehrtbrütli, jung un zart,
macht im Dorf sii Rundi,
haltet heit'ri Erdefahrt;
Äugli, helli, gsundi,
sehn de Himmel voller Giige,
vor em lustig 's Lebe liege.
Uffehrtbrütli, langsem!

Uffehrtbrütli, 's chunnt e Tag,
chunnt an di die Chehri,
chunnt e Bürschtli, wo di mag,
sait: das Maidli gehri.
Un de saisch em: Jo, Gottwillche!
un de gohsch mit ihm in d'Chilche!
Brütli, tue mer langsem!

Uffehrtbrütli, 's chunnt e Stund,

un sie dunkt dii schuudrig.

Alles grau un nüt meh bunt,

alles trüeb un muudrig.

Us de Träum bisch gäch verwache.

Uffehrtbrut, chasch nümmi lache? —

Brütli, tue mer langsem!

Langsem un verzwiifle nit!

Denk an der dort obe,

der, wo alli Hilf eim git,

Sinn un Weg un Gobe!

Loß dii Herz ihm Uff ehrt halte!

Loß sii Wille ob der walte!

Uffehrtbrütli, denk dra!

R. Nutzinger.

hauptet, aber es het em doch au e weng dutteret,
wyl er nit gwüßt het, was das isch, wo do vorne
chunnt. Aber d'Schadefreud isch doch größer gsi.

Wie hän die Maidli zitteret un sin links un
rechts an der Fritz ane gschloffe. Uf aimol het er
geech jedi am Arm packt un gsait: „Werner jedi
e Schmutz git". Was dueht me nit in der Angst!
So het em halt zerst 's Kätterli, derno 's Emma
ain ufbrennt, un im Fritz het 's Herz im Liib
glacht, wo si en jetz so warm in d'Mitti gno hän.

Drüber sin au die zwoo Gstalte nooch cho. Un