Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgrafschaft

13

's Luisli oder die Hochzeit mit

Grad hets rotbackig Luisli mit ihrer ufgregte
Gotti e wichtige Dischkurs gha. Sie hen Grund
gnueg zue dere Ufregig. Ihre Suhn, der Ernst,
het doch in de nächste Dag Hochzit mache welle,
un do derbi hät's eben eso zuegoh solle, wie's
sich für e rechti markgräfler Buurehochzyt ghört
het. An nüt dörfs fehle, wyl jo e Hochzyt der
einzig Dag im Lebe überhaupt gsi isch, wu me
zeige het chönne, was me vermag, un vu dere
Freud me no lang zehre het chönne dur herti
Wuche un Johr. Die ansehnlichi witläufigi Verwandtschaft
vu bod Syte isch usem ganze Umkreis
yglade worde. Daß es also e rechti Hochzyt
sott werde für alli, do derzue sott also 's Luisli
helfe un derbi der Gotti recht unter d'Arm stoh.
Un will d'Schryner au yglade worde sin, wu
d'Chäste, Kommode un d'Better gmacht hän, hätt
der Schrynergsell, wu au no in d'Verwandtschaft
gange isch — het der Hermann-Götti gmeint —,
au gly Ehrgsell si chönne, un 's Luisli Gspiel. Es
het-en zwar nit grad guet möge, aber nei het's
au nit sage welle. Also hätt es also solle als
Gspiel mit-em Ehrgsell hinterem Brutpaar her in
d'Chilche go un jo druf ufpasse, daß alles so
gmacht würd, wie's der Bruuch isch. D' Gotti
het gwüßt, aß sie sich uf's Luisli verlo cha, un
jetz isch's ihr liichter gsi wu sie über der schmal
Steg über der dief Bergbach dure uf ihre Hof
gange isch.

No ne paar Dag isch denn 's Luisli ganz heiß
in der Bachstube nebenem Choch gstande. Überall
hetme ihn gholt uf jede große Hof, wenn e
Hochzyt oder e Chindstauf hätt solle sy. D' Mägd
hen d'Stube alli wyß gstrupferet, der Chüefer
het der Hochzytswy in de große Fässer dunte im
Cheller nomol probiert un d'Büüri isch überall
hinterher gsi. Früeih scho isch der Buur gstorbe,
un sie het mit-em Ernst jetz alles kummidiert.
D' Schlofchammere vu de Brutlüt het mit syne
rote glänzige chriesbäumene Bettlade un ihre
dicke Federebetter druf mit Azüg vu selber-
gspunnenem blaudruckte Linenem — zwei Tübli
hen drin gschnäblet — yglade. In d'Chäste un
Kommöd — vollgschoppt mit schlohwyße Lin-
tüecher, Chißzüeche, Chölsch für's ganz Lebe —
het me wohl luege dörfe. E feine Näihtisch, mit
ygleite Figure, het der Bräutigam der Brut als
Hochzytsgschenk anestelle lo. Dunte hen sie 's alt
Zinn un Silber gfummlet bis es hell glänzt het.
Gschliffeni Venezianer Gläser un alt Porzlan het
sie z'hinterscht usem Wandchänschterli gholt.
Alles hätt solle so schön wie mögli werde. Der
Choch het si Bachchunscht zeigt: Linzertarte,
Brüsseler, Mailänder, Palmeser, Bisquitt, Blätterteig
un was sunscht Feins z'erdenke isch, het er
zuem Ofe us zöge, 's Wasser isch dene Maidli
scho im Muul zämmegloffe! Die hens nämlich in
e Chammere trage müesse. Im Gugelhupf isch am
Anke nit gspart worde. Bsunders der „Groß" us
der schöngmodlete alte Gugelhupfform, wu ihri
gueti vier Pfund Mehl bruucht het, isch ganz
prächtig grote. Stolz het der Choch grad sy Arbet
nonemol kritisch bschaut; do het er ghört, daß
der Ernst befohle het, me soll sofort ans Benne-

Hindernissen 7 Paula Hollenweger

wägeli aspanne — d'Scheese isch scho gwäsche
gsi —, un ganz überstürzt isch er usem Hof
gfahre. Der Choch het ganz verwunderet der
Chopf gschüttlet un zuem Luisli gsait: „Was isch
denn los? Der macht jo e Gsicht wie wenn-em
e Luus über d'Lebere gchroblet wär!" Es het
grad ime Chuecheteig ordli grüehrt un het ver-
stuunt gsait: „Jo, un d'Gotti luegt au nümmi no
uns umme!" Bai isch die aber au sunntäglich diu
un het verlege gsait sie müeß no schnell ins
nächst Dorf — zue der Brut, un isch schnell losmarschiert
mit ihrem große bauwellige Regedach.
Wieder het der Choch, wu in mengge sustige
Aglegeheite au gueti Erfahrig gha het, mit-em
Chopf gschüttlet: „Do stimmt öbbis nit!"

Wu d'Gotti in die gueti Stube by der Brut chu
isch, hen sie alli finster agluegt. D' Brut well
nümmi! Das chäm doher, wyl zwo gueti Base vu
der Brut am Nomittag do gsi seie um z'Gobe, un
sie hebe nit an guete Wünsch gspart. Au hebe
sinere gwünscht, daß der Bräutigam keini Nebe-
sprüng meh mache möcht. Me wüß jo, daß e
früeiheri Magd e Chind gha heb, wu Gott sei
Dank bal gstorbe sei. Do sei das Maidli halt
gruusig verschrocke un heb gfrogt, öb das denn
au wohr sei. Die guete Base hebe bod gsait, jo
's sei numme z'gwiß. Sie hebe zwar gmeint, sie
wüß es scho. 's sei aber besser, sie wüßt's scho
vorher as erst spöter. Vor Scham heb's, d'Händ
vor-em Gsicht, lut ghült un sei in ihr Zimmer un
heb sich ybschlosse. Me heb scho alles probiert,
aber es mach niemes uf. Drum heb me au der
Bräutigam hole lo. Keis het me gwüßt was
zmache isch. So-ne Schand für die beidsytige,
g'achtete Familie wär nit uszdenke. Im Ernst sy
Muedder isch nooch am verzwyfle gsi, wyl sie sich
scho so uf die gueti, düchtigi Schwiegertochter
gfreut het. Endli het me der Hermann-Götti
gholt, wu — beidsytig verwandt — scho ne
gwichtig Wort sage het dörfe. Z'erst het er der
Bräutigam, wu nit gwüßt het wu us un a, ins
Eßstübli gnu, un der isch mit-eme füürrote Chopf
wieder usechu. Dno het d'Brut uf mache müesse,
un er het e ganz ernsthaft Wort mit-ere
gschwätzt: daß, wenn sie der Ernst recht gern
heb, sie ihm au verzeihe müeß, un au de Eitere
die Schand nit atue dörf. Der Ernst well sich e
Chugele dur der Chopf jage, derno chönn me ne
Liichemohl füre un kei Hochzytsmohl. So het er
sie endlich derzur brocht, daß er de andere het
sage chönne d'Hochzyt sei jetz doch. Alli sin
erlöst gsi vu dem schwere Albdruck, un der Ernst
isch ohni e Wort z'wechsle, mit synere Muedder
heim gfahre.

_ j_ _ _ _ _ _ _ _

Deheim het sich keiner meh um die zwei in
der Bachstube gchümmeret. Sie hen nit gwüßt
solle sie witer richte oder nit, si hen gschwätzt,
un der Choch het gmeint, wu's uf zwölfi gange
isch: „Gang, mach du uns e guete Tee. Wenn
d'Hochzyt in Dreck gheit, wemer wenigstens no
der Chueche versueche". Es het aber keim bsun-