Freiburger historische Bestände - digital

14

Die Markgrafschaft

mache chönne! Wär si still gsi, i hätte dä einzecht
öpfel gwiß gar nit gseh. I ha jo gar nit chönne
ufe länge un bi drum allewiil numme unter die
große Bäum gange, wil i denkt ha: wo viel hangt,
do keit au viel abe. Aber jetz isch do dä verdammt
Öpfel ghange, un 's het mer welle sii,
's syg der schönst un der best im ganze Garte.
Un an dem Öpfel sin myni Auge ghange, un an
den Auge my begehrlich Herz.

Un scho isch au der Versuecher do gsi — „die
Schlange im eigenen Busen", wüsseter — un het
mer ins Ohr gchlüüslet.

„Joggeli", het er gseit, „merksch jetz, wie
gyzig si isch? Im Winter git si der allewiil
numme deerti Pflümli, wo nüt dra isch as e Stei
un e weng Hut drum umme, un d'Zwetschge un
d'Schnitz frißt si selber. Un jetz, jetz gunnt si
der nit emol dä lumpig öpfel!"

Aber i bi standhaft blibe. D' Jergene isch
nämlich no um d'Weg gsi. Un derno bini heim
gange.

Aber am andere Tag het's mi halt wieder in
my Paradiis zöge. Un was het mer zerst in d'Auge
gstoche? Natürlich dä Chaiben-Öpfel! Un dies-
mol isch d'Jergene niene gsi. I ha si nämlich gseh
furtgoh.

Un der Versuecher isch natürlich au wieder
do gsi un het glacht: „Hesch si gseh furtgoh? Un
hesch au gseh, wie dick as si isch? Si cha fast
nümme laufe un verchnellt wäger ball vor Dicki.
Un du? Du bisch nummen e chlei Büebli, un so
mager, daß d'Sunne un der Mond chönne dur
di dure schiine. Un do sollsch au no wachse,
wemme der nit emol 's Esse gunnt!"

Aber i bi all no standhaft blibe. Der Vater
het mer nämlich grad pfiffe.

Am dritte Tag bini halt wieder im Paradiis
gstande. Worum het d'Jergene au wieder müeße
ufs Feld goh un der Vatter an d'Kunferenz! Un
derno hani doch müeße luege, öb der Öpfel no
hangt oder öb en scho öbber gstohle het.

Er isch no ghange. Un der Versuecher isch au
wieder do gsi. „Lueg", het er gchlüüslet, ,,dört
nide stoht der August, siehsch en?" — Natürlich
han en gseh, dä Siech! Das isch nämlich der
Jergene ihre Bueb gsi. Er het August gheiße;
aber sy Muetter het em allewiil Au g u s t gruefe.
Er isch e paar Johr älter gsi as ich un het mi
allewiil gföpplet un pfetzt un pufft, wenn er mi
verwütscht het, wie wenn ich schuld gsi wär,
daß er in der Schuel by mym Vatter nüt het
chönne. Hätt er besser ufpaßt, dä Dübel!

Un wil mer so gueti Fründ gsi sin, het mer
en der Versuecher zeigt un het gseit: „Wenn d u
dä öpfel nit nümmsch, no frißt en der August.
Gunnsch en sellem?" — „Nei", hani gseit, „dä
pfetzt mi allewiil, un dodrum chani en nit verputze
, un dem gunn i der Öpfel nit!" — „Also!"
het der Versuecher gseit un het glacht.

Do bini schwach worde. 's het jetz numme
no d'Eva gfehlt, wo mi verfüehrt het. Un woni
so ummelueg, öb mi niemes sieht, was lyt do
am Boden im Gras? E Bohnestecke! Un das isch
my Eva gsi. 's braucht nit allewiil e Menschen-
Eva sy, vor allem, wemme no so chlei isch.
I froog ech: Was tuet e Bohnestecken im Grasgarte
? Dä ghört doch in Chrutgarte oder in
Schopf! Un wil i e ordeli Büebl gsi bi, hani en
ufghebt un wellen an Ort bringe. Un do bini —
ganz us Verseh natürlich! — mit dem dumme
Bohnestecken an dä Öpfel gstoße. Sone Bohnestecken
isch halt gar unhandlich für e chlei
Büebli! Un dä Öpfel isch au glii abekeit.

Oh letz, hani denkt, do lysch, Baumöl, mitsamt
em Gütterli! Un 's isch mer gar nit wohl
gsi in mynere Hut. Am liebste hätt i der Öpfel
wieder an Baum ufe ghängt, wenn's numme
gange wär.

I lueg umenander: 's isch kei Mensch um
d'Weg wyt un breit. No hani halt my Eva, das
heißt der Bohnestecke, keie lo un ha derfür der
Öpfel ufghobe un bi furtgrennt, wie wenn der
Bös hinter mer her wär. Er het mi jo au gha
am Chrage, i ha's wohl gspürt, un e Fiigeblatt
hätt mer so wenig gnutzt wie im Adam, wenn
i au eis gha hätt.

Hinter 's Choche Schüüre hani my Öpfel, wo
eigetlich der Jergene ihre Öpfel gsi isch, gesse.
Pfui Teufel, isch dä liederig gsi: hert un suur
un bitter un weiß was no!

Un mit em Paradiis isch's jetz Essig gsi. Der
ganz Tag hani mi müeße im Hinterdorf umme-
triibe, us Angst, d'Jergene chönnt mi verwütsche.
Aber zwüscheniine hani doch au ellimol wieder
heim müeße. E paar mol isch's guet gange. Aber
schließlich het si mi doch gseh, gottlob numme
vo wytem. „Wart numme, du Schnuderi", het si
brüelt, „jetz hesch mer der Öpfel doch gfresse!"

I ha aber nit gwartet. I ha mi schleunigst
verzöge un ha denkt: Jetz braucht si's numme
no mym Vatter sage, no bätscht's!

's vergöhn e paar Tag: der Vatter het nüt
gseit, also het d'Jergene au nüt gseit gha. No
hani wieder e weng Hoffnig gschöpft.

Aber uf eimol, so gege Mittag — i bi grad
by der Muetter in der Chuchi ghockt — rüeft's
unten uf der Strooß: „Joggeli! Joggeli! Hörsch
nütt?" — I ha d'Stimm glii gchennt: 's isch
d'Jergene gsi; si het ammig e weng gnüslet. Jetz
chunnt si mi go verrätsche, hani denkt, un 's het
mer e ganze Stich gee ins Herz. Un i ha nütt
ghört. Brüel numme, hani denkt, un gliichzytig:
wenn si numme still wär! Aber jo Pfiffedeckel!
Wyterbrüelt het si!

Schließlich seit mi Muetter: „Hörsch du nit
guet, Bueb?" I hätt gern gsait: „Jo!", aber i ha
doch nit chönne abstritte, daß i vor fünf Minute
no ganz guet ghört ha.

So hani halt e Gottsnamme der Chopf zuem
Fenster usegstreckt un ha gseit: „Was isch?" Un
was meinet er, was d'Jergene gseit het? „Chumm,
Joggeli", het si gseit, „i ha bache; de kriegsch
Ziebelewähje!" Un vo dem verbottene Öpfel het
si kei gottsig Wörtli gseit.

No bini halt mit ere heim gange, zruck ins
Paradiis, un ha mi gschämt, wil si so guet gsi
isch zue mer. Un i ha kei Fiigeblatt braucht wie
der Adam; i ha jo my Stuck Ziebelewähje gha,
das isch größer un besser gsi as sone armselig
Fiigeblatt.

So isch my Gschicht halt doch ziemlich änderst
uusgange as die in der Bibel, wahrscheinlich, wil
ebe doch kei richtigi Eva derbi gsi isch. E. J.P.