Freiburger historische Bestände - digital

Die Markgraf Schaft

15

Der Rootsdoriiber

I bi nonig in d'Schuel gange; aber d'Geografii
vo Welmlege — Dunderschieß! jetz hani doch
verroote, wo myru Gschichtli spiele! Aber jetz
hani mi scho verschnepft! E Gottsnamme! —
also: d'Geografii vo Welmlege hani gwiß besser
gwüßt as der Burgimeister. Jedes Huus hani
g'chennt, in- un uswendig, jedi Schüüre un jede
Schopf, un überall bini deheim gsi.

„Jee, Joggeli", het d'Ludwigene gseit, woni
bynere um der Ecke g'marschiert bi, „du treisch
aber d'Nase hoch hütte früeih; du bisch emol
hochmüetig!" — „Hochmüetig bini nit", hani
gseit; „aber i mueß doch schmecke, wo si bache!"
Nämlich: wo si bache hän, do het's au Ziebele-
wähje gee, und Ziebelewähje hani für my Lebe
gern gesse; also hani in dem Huus müeßen
achehre. Un uf die agnehmi Wiis hani d'Geografii
vo Welmlege glehrt.

Aber ei Huus hani allewiil numme vu usse
gseh, wil si dort kei Wähje bache hän. Das isch
's Roothuus gsi. Aber seil hani wohl gwüßt, daß
dort der Rootschriiber Chrieg amel schrybt. Was
er gschriebe het, seil het mi nit interessiert;
aber woher er sy chrumm Bei gha het, seil hätt
i grüüseli gern gwüßt. Aber i han en nit traut
frooge.

Emol isch d'Roothuustür ufgstande. Nu, hani
denkt, gohsch emol iine, viillicht erfahrsch doch
öbbis über seil chrumm Bei.

Also bini iine un h agchlopft. Soviil het mer
d'Muetter scho bübrocht gha, daß me nit darf
mit der Tür ins Huus falle. „Herein!" het's dinne
gruefe, un i bi iine. Do isch denn der Rootschriiber
ame große Tisch gsesse un het gschriebe.
E Hufe Papier isch uf dem Tisch ummeglege, un
's het no Staub un Tinte gschmeckt. 's chrumm
Bei het der Rootschriiber unter e Tisch gstreckt;
aber der Hookestecke, wo-n-er ammel dra gloffe
isch, isch im en Ecke gstande.

„Dag", hani gseit. — „Dag, Joggeli, chunnsch
au zue mer? Was wottsch?" — „He nüt". —„Das
isch nit viil", het der Rootschriiber gseit un het
glacht. Demo het er wyter gschriebe. Aber i hätt
doch gern öbbis vo sym chrumme Bei gwüßt!

No-n-eme Rung ane froog i also ganz diplomatisch
: „Schrybsch?"— „He, de siehsch's jo!" —
„Gell, Schriiben isch nit schwer". — Allweg nit!
Schrüben isch saumäßig schwer. Du schwätzisch
jo grad wie-n-e Gmeiroot. Selli meinen au allewiil
, 's Rootschriiber-si seig e Vergnüege. Derbii
chönne si nit emol der Federehalter recht hebe!"

O letz! hani denkt; dä isch nit guet gluunt
hüt! Aber er hätt mer doch sollen öbbis vo sym
chrumme Bei verzelle! Also hani gseit: „Aber
gell, Laufen isch doch viil schwerer as Schriibe!"

Aber: „Dumm Züg!" het der Rootschriiber
bruttlet; „laufe cha jede Esel, aber schriibe nit!"

's isch also wieder nütt gsi mit dem chrumme
Bei, un i ha my Förschlen ufgsteckt. Un zuem
Glück isch mer jetz au öbbis anders iigfalle.

I ha mi emol gstreckt un ha gluegt, was der
Rootschrüber schrybt. Uf em ganze Tisch hani
ummegluegt, derno an Bode, an d' Decki, an
d' Wänd; aber niene hani gseh, was i gsuecht ha.
No hani ganz enttüscht gseit: „Do isch jo gar
nienen öbbis Rots!"

Der Rootschriiber het my ganz dumm agluegt:
„Jä, worum soll denn öbbis rot sii?" — „He",
hani gseit, „du bisch doch Rootschriiber un
hocksch uf em Roothuus, un vorig hesch gseit
gmeiroot', un jetz hesch nit emol roti Tinte.
Aber ätsch, my Vatter het, un isch doch kei

6cf)tbefüür

KDenn tue belle $lamme$etd)e
uf De £>etmetberge ftölm,
un tn füürtggfcbtoungene 23abne
t>'©cbtbe über i>'£wlt>e göjm,
foem mocbt'6 t>o ntt a'tnnerft totale!
3^uf(be fco tut öauftg 3obr?
<£blü*le t>o ntt t>aujtg ©fcblec&ter
etm t&r Spt un ©fdn'cbt im Obr?

£>üt tote amel 6cbtbefüürer,
jo, t boff, '« tmri) all fo fp,
aß men au tn ferne 3pt*
purer brennt am -Oberrbp!
£öbn Die flamme ntt oerlöfcbe,
'6 tfcb e bfun&rt, fembrt ©luet!
£>enn fo lang tue purer brenne,
loalt no '6 altmanntfcb 23luet.

|>anslt, cbumm, mer göfm uf t>'£of)le,
©rede fytt un ©cbtbecbranj!
£ueg, tote tTpxmme mäcbttg (!pge
ufern SRaud) un pnfetanj!
©tebfcb, wte oo i>e ©cbtbeftüeble
nonenant)er D'©cbtbe gobn,
tote (t fcbön tm gfcbioungene ^3oge
glüebntg übrem £algrunt> ftöbn!

©tbtbt — fcbtbo!

IBolfsberger

Rootschriiber. Un uf euem Roothuus isch nit
emol öbbis Rots!"

Gellet, dem hani's gseit! I ha sellemols scho
e guet Muul gha. Aber do isch er "ghockt, dä
Rootschriiber, un het glacht, daß em der Buuch
wacklet. Doderwege bini au so in Iifer grote un
han em no ne Trumpf druf gsetzt un ha gseit:
„Un nit emol e rot Nastuech hesch!" — 's isch
em nämlich e gäls zuem Sack use glampt.

No het er der Arm um mi gleit und het mi
ufklärt, daß e Roothuus kei rot Huus syg un e
Rootschriiber nit mit roter Tinte schriibe müeß.
Un der Gmeirott tüeg uf em Roothuus halt be-