Freiburger historische Bestände - digital

14

Die Markgrafschaft

herzliche Bitte, dem Hebelbund Müllheim bei
seinem Vorhaben zu helfen. Wir zählen auf Euch
und hoffen bestimmt, daß Ihr Eure Heimatstadt
noch niöht vergessen habt und Euch ihre Verschönerung
und Würde ebenfalls am Herzen
liegt.

Geldspenden bitten wir mit der Bezeichnung
„Marktbrunnen" zu richten an: Hebelbund
Müllheim, Girokonto der Bezirkssparkasse Müllheim
Nr. 655.

Mit treuem Heimatgruß!
Der Hebelbund

E neumodisdhi Federerösti

's Adolfe un 's Lehrers hän nebenenander im
e neue Huus gwohnt un sin gueti Nochbere gsi.
Alles hän si mitenander besproche un enander
usghulfe in menggerlei Nöte.

So het au emol d'Frau Lehrer der Adolfene
gchlagt, ihre Maa düeg so grüsli am Chopf
schwitze. „Es isch zuem verzwiifle", het si gsait,
„i weiß bal nümmi, was i mache soll, wenn nie
kai Sunne meh schiint. D' Chüssi sin wie ne
Stai so hert, wyl d'Federe ai Chlumpe sin. Jede
Morge sin si bätschnaß gschwitzt".

D' Adolfene het sich bsunne un bsunne. Zmol
fallt ere öbbis y. „Wüsse si was, Frau Lehrer",

f)trbftat)ncn

£000, tme übet gelt) un ÜJTCatte
S'Obe SReloDü'c göbn;
U5 t>e cbüele SBelfcbcbomfuure
über iTÖtupfleäder tmre
bort me gbetmnt0Dollt £ön.

STCenggmol fltngt'0 as ttnene ©ttge,
sart un fün tm Dunfle £aub. —
Blätter löfe ftcb un falle,
göbn Dorus oe anore alle,
lege müeö ftcb m fcer ©taub

'0 fcerbjlflet an alle €tfe,

au t>e ©cbfoälmlt merft me'0 a,

un m fttlle -Obegluete

mueß ber ©ummer ftcb oerbluete,

'0 tptrt) em bal |t ©tünMt fcbla.

@o tfcb all'e im ©ob un IBerDe:
etmol ©aat un eünol $tn. —
'0 loßt (icb l)o tut ettrig bmDe,
'0 mueß fi (Eni) un £>eimft>eg ftnoe
uf Dem tr&ne, flücbtge ©tern.

J. SBolfsberger

het si gsait, „in der Wäschchuchi isch doch e
schöne, neue Chupferchessel. In dem chönnte si
die Federe uf dämpfe; ich hilf ene".

D' Frau Lehrer isch glii derby gsi. Gschwind
het si die Chopfchüssi abegholt, un si häns mitenander
uftrennt und subtil usgschüttet in
trochene Chupferchessel.

Wo si am beste dra gsi sin, chunnt der Adolf
derher un luegt, was do gspielt wird. Natürlich
het er sich glii zuem füüre aabote. „'s isch* recht,

Nochber, i nimms mit Dank a", sait d'Frau Lehrer
. Der Adolf füürt a, dTrau Lehrer nimmt der
Wöschchochlöffel un fangt a, in de Federe
z'rüehre. „Lirum, larum, Löffelstiel, wer das
nicht kann, der kann nicht viel", het si derzue
gsunge.

Der Chessel isch lang nit warm worde. Der
Nochber het nomol aglait un mit em Bloosbalg
ordli Wind gmacht. Jetz hets aber hattet! DTrau
Lehrer isch gar nümmi noh cho mit rüehre. Sie
sin ere in d'Hoor, uf d'Chlaider und zletzt in der
ganze Wäschchuchi umme gfloge. Der Adolf het
glacht: „Herrjeere, si sehn jo us wie ne Huehn!"
Si het ghuestet un glacht in aim, un het nümmi
chönne rüehre. Zmitts im Lachen inne nimmt
der Adolf e Gump, ryßt 's Füür usem Wöschofe,
macht 's Fenster uf un rennt zue der Tür us in
Hof, go Luft schnappe. Jetz erst het d'Frau Lehrer
gmerkt was lands, wos agfange het z'stinke.
„Du liebi Zyt, jetz simer d'Federe aabrennt! Das
isch e schöni Gschicht; was mueß ich jetz mache!
Und wie das stinkt!"

D' Adolfene hets au gschmeckt in der Chuchi
un isch z'renne cho. „Nüt as use mit ene in selli
Büttene. Wenn si ehalt sin, schmeckt mes
nümmi". Wie die Wilde hän die zwo Fraue
gschafft, un bal sin d'Chüssi wieder voll un
zuegnäiht gsi. Allerdings sin jetz zwei Hüehner
in der Wöschchuchi gsi un der Adolf het der
Buuch ghebt vor lache.

Z'obe, wo der Herr Lehrer haim cho isch, het
me vo allem nüt meh gmerkt. Er het e Freud
gha an syne volle Chüssi, un woner z'Nacht druf
glege isch, sin si halt heerlich waich gsi.

Arne Zwölfi umme isch d'Frau Lehrer uf-
gwacht, wyl 's Liecht brennt het. Öbber isch in
der Stube umme tappt, derno in d'Chuchi use
un in Gang. Im Maa sy Bett isch leer gsi, also
het si gruefe. „Was isch denn Vadder, was
machsch dusse?"

Der Vadder isch iine cho un het all gschnüf-
felet. „Jetz möcht i numme wüsse, wo's brennt.
Schmecksch denn nit, wie's breuselet?"

Jetz muesch's sage, het d'Frau Lehrer denkt,
un het useplatzt: „De bruuehsch nümmi sueche;
gang ins Bett un schmeck an dyne Chüssi!" Un
derno het si ems verzellt, was passiert isch.

„O Wyber, Wyberu, het er gsait un isch ane
glege un het wieder selig gschloofe uf syne
waiche Chüssi.

Jda Preusch-Müller