Freiburger historische Bestände - digital

Seile Buur dort cha s nit störe,
Er streut Soome ohni Bang;
Ihn tuet Gott im Handwerch lehre:
Sterbe n isch en Übergang.

Ohni Obe gab s kai Morge,
S höchste Glück wachst us em Laid,
Ohni Chümmernis un Sorge
Gäb s kai raini, großi Freud.

Früehlig tribt us tausig Odre
Wieder, was jetz mueß vergoh,
Us Verweiche, Sterbe, Modre
Git s e fröhlich Uferstoh.

Dr Bur im Volch

Us Burebluet isch üser Volch erstände

un Burefliiß het gsorgt für s tägli Brot

us dütschem Acker, un überall in dütsche Lande,

dr Bur isch s Herzstuck gsi in Glück un Not.

Mißbrucht, mißachtet vo de andre Stände,

isch er doch Brünnli gsi zuem Lebe-Spende.

Dr Menschegeist mag nonem Höchste strebe,
er ändret nüt am Gsetz in dr Natur;
di größti Rolle spielt im Völcherlebe
das Somechörnli in dr Hand vom Bur.
Un vorem Flug in Weltraum zue de Sterne
chunnt s täglig Brot un endlos Saihe, Erne.

Wenn üser Volch das Lebensgsetz vernüttet,
vergißt im mammonhörige, blinde Wahn,
was Burelebe für e Staat bedüttet,
se goht s ne uheilvolli, schlimmi Bahn;
an ihrem End stoht unfehlbar Verderbe,
mit üsem Stand würd üser Volch au sterbe.